Heb jij in je tienerjaren ook bijnamen voor leerkrachten en vrienden verzonnen? Mijn
vriendinnen en ik vonden dat een leuke bezigheid. Maar op de middelbare school
was ik bevriend met een jongen die me Thea noemde. Niet om het een of ander maar
die naam roept bij mij een gevoel van gewoontjes
op, een idee van ouders die bij het zoeken naar een naam voor hun kind gebrek
aan inspiratie hadden (er is nog nooit een baby geweest die bij mij het idee
opriep: “Oh de naam Thea zou goed bij haar passen”). Niet zo’n heel fijne bijnaam dus, of beter
gezegd: een irritante. Nou was het hem daar ook wel om te doen, een
beetje sarren. Zo noemde hij andere meisjes in gesprekken dan Thea 1, Thea 2,
Thea 3…. Verder was hij overigens wel humoristisch, sportief en charmant genoeg,
anders was ik natuurlijk niet met hem bevriend.
Achteraf, jaren later, voel
ik ineens dankbaarheid voor die naam, waar ik nu de betekenis van voel. Mijn
hele leven ben ik al bezig met het zoeken naar balans tussen hoofd en hart.
Enerzijds druk bezig met aardse zaken zoals huis, gezin, werk en anderzijds ben
ik gedoken in onderwerpen als inspiratie, spirituele boeken/workshops, yoga,
intuïtieve ontwikkeling. De balans in THEA, Tussen Hemel En Aarde.
En dan nu jij.
Ik gun jou dat ook. Het is
best leuk hier namelijk, zo in het veld van the best of both, in Thea.
Alleen verkeer jij deze
week al een jaar meer in het Hemelse dan in het Aardse. Je zal zonder twijfel
prachtige dingen meemaken daar. Ik wens je toe dat je je in het licht blijft
begeven waar je ook bent. Ik gun je alle liefde en licht daar in jouw Thea en
voel vol overgave de hoop dat jou een wonder wordt toebedeeld en dat je weer
gezond en onbezorgd op een terrasje met dierbaren een biertje zal kunnen
bestellen. Hier, op aarde.
Proost! Zo graag.
In dankbaarheid en liefde,
Thea
